RE: De eerste

Hoi Marcel,

Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik ben jaloers op je. Niet dat ik je je geluk misgun hoor, dat begrijp je denk ik wel. Maar volgens mij zit jij echt in zo’n ‘oogst-periode’ in je leven, waarin alles lukt en dingen hun vruchten afwerpen.

Hier is het nog steeds afzien, geestelijk overleven. Overspannen zijn valt me zwaar. Vaak depressief en erg moe. Aan genieten van mijn zwnangerschap kom ik niet eens toe, waarover ik me dan natuurlijk weer schuldig voel. En omdat ik nu niet werk, werkt Anne meer en zit ik dus veel thuis met de kleine pipo. Dat valt niet altijd mee als je je ongelukkig voelt.

Ik probeer maar zo te denken: over een maand of twee is het weer beter, althans volgens de mensen die ervoor gestudeerd hebben. En dan is het lente en schijnt de zon en daar zal ik ook wel weer van opknappen.

Je schreef trouwens dat je hoopte dat er veel mensen steunbetuigingen zouden mailen. Het gekke is dat ik me mag verheugen in een groeiend aantal lezers (ca. 2000 hits per maand), maar dat zelden of nooit iemand reageert. Jij bent de grote uitzondering geweest en mensen die me kennen, reageren nog wel eens door gewoon te mailen, maar bijna niemand gebruikt die reactie-knop.

Nou ben jij een communicatie-expert, dus ik leg jou deze vraag voor: wat zou de reden kunnen zijn dat mijn log blijkbaar niet uitnodigt tot reageren? Het is trouwens niet zo dat ik een log alleen geslaagd vind als er reacties op komen. Lezers zijn wat mij betreft wel het belangrijkste. Maar toch vind ik het wel eens jammer. En nogmaals: ik begrijp het niet. Heb jij een idee?

Nou, drukbezette man, ik zal je niet langer ophouden. Er wacht ongetwijfeld weer een vergadering oid. Maar ik vind het leuk dat we nog steeds contact hebben. Dus tot de volgende mail maar weer!

Groetjes,

Janneke