Re: Duiken

Hoi Marcel,

Een klein mailtje tussendoor, zonder al te veel diepgang noemt-ie dat…

Ik moet het echt even laten bezinken. Dat doe ik dan tijdens het lange weekend proefkamperen dat wij voor de boeg hebben. Aan zee en met vrienden, dus ik heb er zin in.

Toch even snel een paar ‘herkenningen’ van mijn kant nav jouw verhaal. Ik heb de grote ‘mazzel’ (dat zal dan ook wel niet bestaan, maar zo voelt het nog altijd) dat ik iemand ken die mij begeleid bij het ‘zoeken naar mijn missie’. Een van de eerste dingen die ze me leerde over de communicatie met ‘boven’ was (inderdaad): duidelijk formeleren wat je wilt. Ze gaf daarbij het volgende voorbeeld: Stel, je gaat naar een loket en je vraagt om een treinkaartje. Dan zegt de lokettist: waarheen? Jij zegt: ach, doe maar wat, maakt niet uit. Die lokettist kan daar niks mee. (‘Doe maar wat’ zit niet in de computer.) Dat gesprek gaat zo een tijdje door en eindigt ermee dat je geen kaartje krijgt, zolang je niet weet waar je heenwilt.

Vind ik nog altijd een leuk voorbeeld.

Dat van de ‘niet te vermijden diepgang’ herken ik niet. Wel in de zin dat dingen als dood, verlies en andere ‘diepe’ levensthema’s natuurlijk onvermijdelijk zijn. Maar ik ben vaak verbijsterd door de oppervlakkigheid van het menselijk contact en de wens van de meeste mensen om dat ook vooral zo te houden. Mijn ‘queste’ naar soortgenoten op dat vlak, duurt al jaren…

Na een van de eerste mails tussen ons, had ik een heel grappige droom. Ik stond op een station en daar moest ik iemand ophalen. De trein kwam aan en mensen stapten uit. Ik herkende niemand, maar wist toch van een persoon: die is het. Ik vroeg me af hoe ik dat kon weten…

Fijne week!

Groetjes,

janneke

——-