Bezorgde bloemen

Ik lig te snoezen als een auto met grote vaart de straat inrijdt, gierend remt en stilstaat. De autodeur gaat open en drie seconden later met een grote klap weer dicht. Lekker, op zaterdagochtend. Iets meer rust had ik fijn gevonden.

De stilte is volstrekt verdwenen als mijn deurbel door het hele huis klinkt. Ik heb niets besteld, wie wil dat ik ‘s morgens vroeg de deur opendoe? Ik stap mijn bed uit, trek mijn badjas aan en haal sleutels uit mijn broekzak. Snel ren ik de trappen naar beneden, frommel de sleutel in het gat en open de deur.

Een auto staat half geparkeerd op mijn stoep. Vijftig centimeter van de voordeur prijkt de zilverkleurige bumper van de blauwe klassieker. Ernaast een vrouw in bijpassend blauw trainingspak met in haar hand een groot geel boeket. De blauw-gele combinatie doet denken aan de kleuren van mijn oude voetbalclub en woonplaats. “Goedemorgen, dit boeket is voor u.”

Mijn slaperige hoofd denkt na. Ik ben niet jarig, heb zover ik weet niets gewonnen en heb geen contract met een uitgever afgesloten. Wie in hemelsnaam stuurt mij een boeket? Ik zoek het kaartje dat verstopt zit tussen de veelsoortige bloemen en lees. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. De vrouw die nu met lege handen staat, lijkt hierop gewacht te hebben. Ik kijk haar aan, ze lacht terug en stapt in de auto. Ik sluit zachtjes de voordeur en loop naar de keuken op zoek naar een vaas.

Wat is het toch fijn om bloemen te krijgen. En wat doen we/ik het toch weinig. Het laatste boeket dat ik stuurde is al weer lang geleden. Te lang geleden. Door de veelsoortige digitale mogelijkheden verkiezen we vaak een SMS of mailtje om te bedanken, te feliciteren of even contact te hebben. Snel en makkelijk. Maar eerlijk gezegd gaat er niets boven bloemen, zeker niet als ze zo gracieus en glimlachend gebracht worden door een blauwkleurige bloemenbezorger in een blauwe bolide.

PS Dank je wel L.! Graag gedaan.