Drama langs de branding

Ik kijk op mijn horloge. Half tien. De zon nadert de horizon. Het is rustig op dit deel van het strand. Vreemd. Bijna niemand van alle mensen die ik heb uitgenodigd is aanwezig. Ik begrijp er niets van. Van de week waren er rond dit tijdstip al meer dan dertig man. Marjolein is er ook niet. Zou ze wel komen? Mijn gedachten malen continu.

Het is woensdag 29 mei 1985. Ik ben geslaagd. Een zelf georganiseerd strandfeest moet het diploma en het einde van de middelbare schooltijd vieren. Maar wat is een feest zonder feestgangers? Ik kijk vriend N. aan. Samen hebben we kratten bier, vele flessen fris en een geluidsinstallatie naar dit afgelegen deel van het strand gesjouwd. “Begrijp jij er iets van?”

Elf uur. De zon is al vijf kwartier achter de horizon verdwenen als plotseling tientallen klasgenoten onze plek weten te vinden. Sommige lopen, anderen proberen door het mulle zand te fietsen. Er gaat een energie van de mensen uit die niet vanzelfsprekend is. “Heb je het gezien?” “Wat verschrikkelijk hè?” “Juventus moest winnen, vanwege alle doden.” “Ze hadden de wedstrijd nooit door mogen laten gaan.”

Langzamerhand begrijp ik wat er aan de hand is. Natuurlijk, de Europacup 1 finale is vanavond. Daarom is iedereen laat. Maar zo laat? Om tien uur hadden de meesten hier kunnen zijn. En zeker de niet-voetbalfans hadden al lang en breed met ons mee moeten drinken. Maar ook zij zaten aan de buis gekluisterd bij wat later het Heizeldrama is gaan heten. Net als Marjolein. Eindelijk zie ik haar.

Ze komt stralend het strand op. Na het televisietumult heeft ze zin in dit feest. Ze loopt naast haar vriend. Ondanks die teleurstelling loop ik ze enthousiast tegemoet en geef ze bier. Uiteraard vertellen ze over hun belevenis voor de tv.

Veel later die nacht lopen Marjolein en ik langs de branding. In de verte zijn de feestgangers rustig geworden. Haar vriend dommelt bij het knisperende kampvuur. De branding overstemt de geluiden van onze gedachten.

Opeens pakt Marjolein mijn hand. We staan stil. Ik tril van binnen. “Dank je wel voor je mooie brief”, zegt ze. “Ik vind jou ook ontzettend lief. Echt heel lief. En ik denk dat we samen heel gelukkig kunnen worden. In ieder geval zou het heel leuk zijn. Maar vanavond, toen ik samen met A. naar het drama keek, realiseerde ik me dat hij en ik nog meer bij elkaar passen. We zijn al heel lang samen. Ik zou niet weten wat ik zonder hem moet. Het spijt me.”

We lopen verder. Ik zeg niets. Denk niets. Alles is even stil. Alleen de branding kabbelt door. Ik lik mijn lippen en proef het zout.