Drie kilometer lopen voor een valse start

En daar loop je dan, een beetje zwalkend, af en toe luid vloekend tegen jezelf, langs het IJ op weg naar Centraal. Het is kwart over een, de eerste nachttrein gaat over een half uur. Meer dan genoeg tijd om die te halen, zeker na dat sprintje om niets tien minuten geleden.

Ik ben hevig aangeschoten en boos. Boos omdat ik hevig aangeschoten ben en het feest voortijdig heb verlaten. Oké, het was geen geweldig feest en ik kende er niemand, maar dat wist ik van tevoren. Ik heb de hele avond leuke gesprekken gevoerd, dat had best langer kunnen duren. Maar nee hoor, ik moest zo nodig snel veel drinken. En waarom? Omdat ik de laatste maanden nooit meer echt aangeschoten raak van wijn. Dus denk dat ik er immuun voor aan het worden ben. Keep on dreaming.

Vijf kwartier eerder staan we buiten te klinken. Denk ik. Eerlijk gezegd weet ik niet eens meer of ik iedereen een gelukkig Nieuwjaar wens… ik ga naar binnen voor het versturen van sms’jes. Dat gaat eigenlijk best goed, dus ik ben nog helder. Als ik opsta na het versturen voel ik me minder feestelijk. Ik neem de trap naar beneden. Daar zie ik mijn jas ook. Er is verder niemand. Ik denk: “Weet je wat, ik pak de trein. Ik kan hem nog makkelijk halen, het is maar drie kilometer lopen.”

Een van de feestgangers loopt achter me aan. Ik zie er belachelijk uit als ik hem aankijk na zijn vraag of ik al ga. Ik laat een veel te lange stilte vallen en zeg ja. Draai me om en loop de straat uit. Weg van het feest met tien singles. Waar ik alleen maar was omdat ik geen oud & nieuw alleen thuis wilde vieren. Maar eerlijk gezegd… het einde van 2009 verliep een stuk prettiger dan het begin van 2011.

Een kater? Heb ik niet. En ik heb vandaag ook niets gedaan. Ik hoop dat ik het vervolg van 2011 een andere invulling ga geven.