Een onvergetelijke kerstavond

In december 1997 reageerde ik op een contactadvertentie in de Volkskrant. Uit de meer dan 80 reacties die Marjolein kreeg, koos ze mij om contact mee te hebben. Dat begon met een briefwisseling, want e-mail kende ze niet. Na een paar brieven bleek dat we veel gemeen hadden. Zelfde hobby’s, interesses en denkbeelden.  Al snel belden we met elkaar en die gesprekken waren veelbelovend. We spraken uren met elkaar en kregen steeds meer zin elkaar te ontmoeten. Door de afstand, meer dan 200 km, ging dat niet zo eenvoudig.

Gelukkig bleek dat we op kerstavond allebei geen afspraak hadden. Dus toog ik 24 december naar haar woonplaats. Marjolein woonde op een fantastisch pleintje in een historische binnenstad waar alles in Middeleeuwse kerstsfeer was versierd. En ook al houd ik niet van Kerstmis, dit zag er sprookjesachtig uit.

Ik belde tegen drieën aan. De deur ging open en voor me stond een volledig in galajurk gehulde blonde vrouw met stralende lach. ‘Welkom in mijn kerststal.’  Het huis was omgevormd in wat we tegenwoordig een “experience” zouden noemen. Honderden lichtjes, tientallen kaarsen, sneeuw op de ramen, een volgepropte kerststal, een enorme boom met oneindig veel ballen, tierelantijnen, snoep en andere prullaria. De tafel was gedekt met donker damast, zilveren bestek, grote kandelaars en porseleinen borden. En vanuit de keuken drongen heerlijke geuren de kamer binnen. Ik wist zeker, dit werd een kerstavond om nooit te vergeten.

Wat we gegeten hebben, ben ik wel vergeten. Wat we besproken hebben ook, maar het gesprek stokte geen moment. Alle overeenkomsten die uit eerdere brieven en telefoongesprekken naar voren waren gekomen, bleken ook in de verdieping overeind. Behalve dan onze ideeën over kerstversiering…

Ik had mijn vrouwelijke alter ego gevonden. Een betere versie van mezelf zelfs, want Marjolein hield van afwassen, stofzuigen en andere huishoudelijke klussen. Ik vroeg gekscherend  wanneer ik bij haar in kon trekken. ‘Vanavond’, antwoordde ze, en ik belde mijn ouders dat ik die avond en de overige kerstdagen niet kon komen…

De periode na kerst was minder indrukwekkend. Want wat is het eigenlijk ontzettend saai om met ‘jezelf’ te daten. Ik hoefde niets te vragen, alles had ze al gedaan. Van mij wilde ze niets weten, Marjolein kende mijn gedachten al. En dus ontstonden er steeds meer stiltes tussen ons. Alleen wanneer we bij mijn vrienden waren, bleek er een verschil te zijn. Marjolein vond ze niet echt leuk, en mijn vrienden hadden aan één Willem genoeg.

12 april 1998 gingen we samen een weekendje weg. Op dag twee kregen we ruzie. Nadat we het goed hadden gemaakt, bleek het een passend moment een einde aan ons samenzijn te maken. Rustig reden we terug naar ieders huis, denkend aan de bijzondere periode van onze relatie: met Kerstmis geboren, met Pasen ten grave gedragen….