Head over heels

Het gevoel echt verliefd te zijn. En dan bedoel ik dus met alle kenmerken die daar bij horen. Zoals stotteren. Even niet kunnen denken. Totale onzin uitkramen zolang je haar aandacht maar vasthoudt. Rood worden als ze naar je lacht. Niet weten waar je je handen moet stoppen, maar zeker niet in je broekzakken. Dat gevoel. En meer. Dat is lang geleden voor mij. Heel lang geleden.

Ik denk dat ik zeventien was. Maar toen was het ook head over heels. Ik ontmoette haar op het feestje van een vriendin. Ik kwam de kamer binnen. Bam. Dat was zo’n moment dat de tijd stilstaat, de film in slow motion gaat, het beeld langzaam inzoomt op haar gezicht, haar glimlach verbreedt, haar witte tanden stralen, in haar ogen lichtjes fonkelen, haar goudblonde lange haar schittert in het felle licht. Even staat het beeld stil. Dan gaat de camera terug naar de hoofdpersoon. Die zie je stoerder worden, zijn borstkas opblazen, zijn kin vooruit steken, een wie-doet-mij-wat-blik opzetten. Klaar voor de verovering.

Ja, zo gaat dat in de film. Dan loopt of rent de held naar haar toe. Ik liep meteen de andere kant op. Naar de jarige. Feliciteerde en gaf het cadeautje. We wisselden wat beleefdheden en onderwijl zocht ik in mijn hoofd naar een reden om te vragen wie die schoonheid was die mij bijna belette de kamer binnen te komen. Maar dat kon ik natuurlijk niet zeggen. Stel je voor dat ze me uitlachte. Of het haar vertelde…

Ik raakte op een gegeven moment toch in gesprek met Susanne. Zo stelde ze zich voor. Ze vertelde stage te lopen. Op een kantoor. Waar, zo vertelde ik, mijn vader werkte. “Wat toevallig”, zeiden we tegelijkertijd. Ze glimlachte. In mijn buik werd het wee.

Die maandag bracht mijn vader een rode roos mee naar zijn werk. En een briefje. Voor Susanne. Zenuwachtig wachtte ik tot hij thuiskwam. “En?” Hij lachte wat ongelukkig. “Sorry Marcel, maar volgens personeelszaken loopt er geen Susanne stage bij ons.”