Het begin is er… ben ik nu een schrijver?

Het uitwerken van de personages ging eigenlijk best snel. Ze ontstonden haast vanzelf. Ik begon met Anton. Beschreef wie deze 58 jarige man is. Zijn vrouw kwam in beeld en de dochter volgde. En de man van de dochter. En vandaaruit ontpopten zich enkele andere personages die of een relatie hebben, of een relatie krijgen of anderszins betrokken zijn.

En toen ik de synopsis had, begon ik echt met schrijven. En dat was heerlijk. Wonderbaarlijk genoeg. Het ging relatief makkelijk. En uiteraard is het pas 1 pagina, en mischien is het wel bagger (het eerste woord), maar L. en J. hebben het al gelezen. En L. was enthousiast. Maar wellicht niet echt kritisch..

En omdat toeval niet bestaat, stond er gisteren in de Volkskrant een verhaal van Jeroen Busscher. Die vertelt onder de kop De kritische mens zit ons in de weg.pdf dat wij in onze cultuur vier aannames hanteren die ons vermogen tot innovatie in de weg staan. En de eerste is: simpel is te makkelijk, gevolgd door de voor de hand liggende tweede stelling: makkelijk is niet goed. En omdat de rest van zijn betoog (over de dood aan de creativiteit, het negativisme waaraan wij Nederlanders de aandacht vestigen) toch ook een lijntje in mijn ‘roman’ zal zijn, ben ik nog zekerder: ik ben op de goede weg. Het is niet erg dat het makkelijk ging. En dat het straks wellicht heel moeilijk wordt, dat schrijven zweten is, dat ik heel veel ‘darlings ‘moet killen’… het zal allemaal waar zijn. Maar ik ben begonnen waar ik twintig jaar tegenop heb gezien. En gewoon door andersom te beginnen. Niet met het verhaal, maar met de personen.

Het vreemde is ook dat die personen nu de hele tijd in mijn hoofd zitten. Ik zie scenes die ik wil beschrijven. Ik zoek mogelijkheden de spanning erin te houden. Ik laat mensen allerlei dingen zeggen die ook best door mijzelf gezegd zouden kunnen worden. En twijfel of ik niet iets heel anders moet beschrijven. Die twijfel is goed, zolang ik – Busscher indachtig – het niet direct als kritiek beschouw en daarmee de grond in stamp.

Zal ik de hoofdstukken on-line zetten? Zal ik er een i-boek van maken? Zal ik de wereld vertellen over mijn actie? Ook dat zijn wezenlijke vragen. Maar minder relevant. Het komt nog wel. Ik ben begonnen. Ik ben een schrijver.