Hinkepinkend loop ik in het rond

Het is woensdagavond 31 januari, half acht ‘s avonds. De afgelopen weken stond ik rond deze tijd vaak onder de douche. Heerlijk bij te komen van een toch weer iets te zware training, rekkend en strekkend mijn kuiten te verwennen met de warme stralen. Vanavond echter niet. En ook de afgelopen twee woensdagavonden trof je mij niet bij AAV. En daarom ga ik morgen naar de dokter.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik drie weken geleden stomweg mijn schoenen was vergeten. De week ervoor had ik, glimmend in een compleet nieuw geel-zwarte outfit, een heerlijke training gehad. De Coopertest was een perfecte test. Hoe zou ik die twaalf minuten volhouden? Het ging echter heerlijk. Ik liep op vleugels en bereikte, pijnloos, mijn doelstelling. Tweeduizend meter en zelfs nog iets meer.

Anderhalve week later ging het anders. In Friesland. Op een met hulp van Google Maps uitgedokterde vijf kilometerroute ging ik zondagmorgen vroeg met J. lopen. Hij ging zeer voortvarend van start en ik volgde hem, ogenschijnlijk met gemak. Misschien om stoer te doen. Misschien om het opeens dreigende noodweer voor te blijven. Of om zijn twaalfjarige opschepperij in te dammen. Maar we liepen lekker.

Na twee kilometer sloeg het noodlot toe. Ik zette aan om weer de kop over te nemen en voelde een pijnscheut in mijn kuit. Ai. Dat was erger dan kramp en ook mijn eerdere ervaringen met spierpijn konden niet tippen aan dit gevoel. Dan maar even wandelen. J. pakte mijn hand en steunde me mentaal. Zullen we maar teruglopen?’ De regenwolken ontlaadden zich boven ons hoofd.

Een week later is de pijn voldoende gezakt. ‘Vanavond ga ik weer lopen.’ In de trein zie ik mezelf weer rennend langs de Vliet en op het strand. Aangekomen sta ik op als vanuit het niets weer een pijnscheut in mijn kuit zich manifesteert. Weer loop ik hinkepinkend en balend in het rond. Maar niet op een atletiekbaan. En ook niet in mijn mooie nieuwe schoenen.

Morgen ga ik naar een dokter. Aan deze beperkende situatie moet snel een einde komen. Want ik loop die 5 kilometer op 11 maart. Rennend als het aan mij ligt. Wandelend als het niet anders kan. Maar ik zal 11 maart lopen.

En nog lang daarna. Dat heeft deze clinic mij ook opgeleverd. En daarvoor dank ik de vele collega’s die meerennen, meeleven en 11 maart langs de kant staan.