Is uitstelgedrag negatief?

Toen ik net begon met werken, pakte ik elke vraag en elke opdracht direct op. Ik was leergierig en wilde laten zien wat ik waard was. Op een dag kreeg ik een verzoek van een collega van de afdeling Sociale Zaken. Er zou een ingewikkelde wijziging komen en mensen met een uitkering moesten hier goed van op de hoogte zijn. Ik maakte een stevig communicatieplan en werkte ook alvast wat communicatiemiddelen uit. Ik deed mijn best, stak er veel tijd in en was trots op het resultaat.

Ik mailde het naar mijn collega. Die reageerde meteen. “Dank je wel. Ik ga het lezen en je hoort van me.” Een week later had ik nog niets gehoord en belde ik hem. “Oh ja, jouw communicatieplannetje. Tsja, hoe zal ik het zeggen. De wethouder heeft besloten die nieuwe maatregel niet in te voeren. Misschien later, maar hij wil eerst de landelijke ontwikkelingen afwachten.” Je begrijpt, mijn werk was voor niets geweest. Ik baalde en nam me voor nooit meer direct aan een nieuwe opdracht te beginnen. Mijn uitstelgedrag was geboren.

Als je jouw collega rustig achterover leunend ziet zitten terwijl je weet dat hij of zij nog een belangrijke opdracht heeft, dan is dat misschien geen uitstelgedrag. Het kan zelfs heel slim zijn. Het voorkomt wellicht een hoop onnodig werk.

Uitstelgedrag hoeft dus niet negatief te zijn.

Het wordt een probleem als je taken en opdrachten voor je uitschuift waarvan je vindt dat je ze (nu) zou moeten doen.

Dit blogje was onderdeel van de Stop Uitstel Nu actietips. Wil je ook elke week gratis actietips in je mailbox ontvangen? Laat dan je naam en e-mailadres achter. Dan krijg je direct ook toegang tot de test: Wat voor uitsteller ben jij?