Onvermijdelijk

Ze kostte me uren nachtrust. Ik had het er graag voor over. Overdag stuurde ze DM’s via Twitter. “Hoe is je dag?” ‘s Avonds stapten we over op de chat of Skype. Op een avond stuurde ze foto’s van zichzelf. Het was winter, maar wat ze mailde was zomers heet. En af en toe belden we. Als we in bed lagen. Urenlange gesprekken. Die ergens over gingen. En soms nog intiemer waren. Met haar durfde ik verder te gaan. Verder dan ik ooit eerder was gegaan.

Het was niet goed wat we deden. Ze had een relatie. Weliswaar nog niet lang, maar toch. “Ik weet niet hoe lang dit gaat duren. Het is nu mooi en bijzonder. Hij en ik hebben het leuk samen. Maar ik wil het contact met jou niet verbreken. Jij en ik, we zien elkaar nooit, dus doen we ook niets illegaal. Ik bedoel, bellen en chatten is toch geen vreemdgaan?”

Nee, vreemdgaan is het niet. Maar dat veranderde toen ze een avond dezelfde theatervoorstelling bezocht als ik. En we naast elkaar kwamen te zitten. Na afloop ging ze mee naar huis. “We hebben toch geen seks. Dan is het geen vreemdgaan.” Maar hoe heet het dan als je zo heerlijk met elkaar zoent?

Ze was een weekend met haar vriend en ik dacht: “Dit weekend is het laatste van hun tweeën. Ze gaat het uitmaken. Ik voel het.” Toen ik die maandag vroeg hoe het was gegaan, was ze enthousiast. “Ja, heel leuk weer. Ik wil hem nog niet kwijt.” Ze wist niet wat die opmerking met me deed.

Weken gingen voorbij. De intensiteit verminderde niet. Ondertussen datete ik verder, maar zat vol gedachten over een echte ontmoeting met haar. Een die verder zou gaan dan de kus en de foto’s. Die uitdrukking zou geven aan de telefonisch geuite wensen. Die helderheid zou verschaffen over de verwachtingen over en weer.

Die onvermijdelijke ontmoeting is nog niet geweest. Maar ik heb geduld. Ik weet dat ze op me wacht.