Rekken en strekken

Ik voel mijn kuiten. Vooral de rechter is er zwaar aan toe. Ik strek langzaam mijn been waardoor mijn voet geleidelijk boven de waterspiegel uitstijgt. De druppels glijden via mijn hiel, terug het hete water in. Het rekken is voelbaar aan de achterkant. Mijn spieren vertellen me nu, en zeker morgen, dat ik een uitslover ben. Maar wel op de goede weg.

Volgend jaar maart wil ik een halve marathon lopen. Noem het mijn invulling van de middenlevenwending. Je hoeft er geen motorrijlessen voor te nemen. Drie weken geleden volbracht ik na zes weken trainingsopbouw mijn eerste vijf kilometer sinds ruim een jaar. Afgelopen weekend liep ik er weer vijf. En vanavond zeven. Ja, ik weet het. Dat is niet verstandig. Dat zeggen mijn pezen ook. Maar het was wel lekker. Op 9 september staan tien Goudse kilometers op het programma, dus trainen is noodzakelijk.

Het bos in de schemering is overigens een bijzondere ontmoetingsplaats. Ik kom opvallend veel paartjes tegen. Sommigen innig verstrengeld op een van de vele bankjes die weinig verscholen op open plekken in het bos staan. Anderen kruipen al lopend nog dichter tegen elkaar aan om ruimte te maken voor mijn draf. Ik zie lachende ogen en stralende gezichten.

Verderop een ouder stel dat hand in hand kijkt naar de neergaande zon in de vijver waaromheen ik mijn rondje loop. Als ik ze voor de tweede keer passeer, staan ze nog steeds te genieten. Nu meer van elkaar dan van de verdwenen zon.

Ik loop mijn kilometers alleen. Net als de lopers die ik passeer. We hebben slechts aandacht voor onze ademhaling, de stronken in het bospad en de aanmoedigende stem of muziek in onze oren. Zo anders dan de niet-lopers in het bos.

Van de rand van het bad pak ik mijn glas wijn. Neem een slok en strek de tenen van beide voeten. Rekken en strekken. Je lijf voelen en ervan genieten. Dat doe ik vanavond helaas alleen… maar de stellen uit het bos beleven het ongetwijfeld samen.