Single-lopen

Het zweet gutst langs mijn slapen en over mijn rug als ik naast haar ga zitten. Ze start de auto, de airco begint te loeien. Ik ril en zeg: “Wacht even. Dit lijkt me geen goed idee. Ik ben nog zeiknat. Eerst even uitwasemen.”

Ik stap uit en loop langzaam om te drogen. Er komen nog steeds hardlopers voorbij. Net zo bezweet als ik. Erger zelfs, ze lopen grotere afstanden. Ik heb 7 kilometer afgelegd in een mooie tijd. Op weg richting de twee doelen die ik mezelf heb gesteld: 10 kilometer in september, de halve marathon in maart. Sommige lopers hier draaien hun hand niet om voor 10, 14 of zelfs 21 kilometer. Oud en jong, man en vrouw, ze flitsen langs me heen. Op weg naar hun finish, kijk ik ze bewonderend na.

Hardlopen is een echte solosport. Ook tijdens een recreatiewedstrijd als vandaag, ben je toch vooral met jezelf bezig. De mensen om je heen zijn ‘haas’ of doelwit. Ik baal als een zestiger me voorbij snelt en ik vind het – tijdens hardlopen – vervelend de billen van een voorgangster te bekijken. Ik wil er langs, er overheen. Mijn lichaam wil of kan dat echter niet. Is sterker dan mijn wil. Nog wel. Wacht maar tot de laatste kilometer.

In die laatste kilometer geef ik alles. Zeg bemoedigend tegen een dame die me eerder inhaalde maar nu op wandeltempo is overgegaan: “Je bent er bijna.” Wel achter mij, denk ik er bij. Toch raar, om de plaatsen vooraan doe ik nooit mee, maar de strijd met tempogenoten wil ik niet verliezen. De wedstrijd in de wedstrijd. Meestal verlies ik, maar ik geef me niet gewonnen.

Uitgezweet ga ik in de auto zitten. We rijden weg en ik vertel over het volgende doel. De Singel-loop in Gouda. “Ik loop dan 10 kilometer, en zes maanden later de halve marathon.” Ze kijkt me van opzij aan, vragend en zegt: “Waarom ga jij aan een single-loop meedoen. Wíj zijn nu toch samen? Of ga je ook nog naar andere single-activiteiten?”