Terug naar de kust

Ik heb het strand herontdekt. En wat is het lekker. Met alle variaties die het zand, de zee en niet vergeten de duinen bieden. Kou, zon, geluid, geur, zout, zand, hard, zacht, groen, kaal, intens, schel, heet, helm, schuim, verbrand, rood, ijs, schelpen, duinpannen, stilte, zonnebrand, zweetdruppels, handdoeken, teenslippers, kuiltjes en mijmeringen. Het strand, de zee en de duinen vormen gedrieën een caleidoscoop van mijn gevoelens. Allemaal redenen ook waarom ik steeds meer eerste ontmoetingen aan de kust beleef.

Vanmorgen nog. Afspraak op Scheveningen. Op zee tientallen zeilen. Op het strand, mijn blonde date. We hadden afgesproken te wandelen. “Maar niet te lang”, zei ze. “Ik heb wat last van mijn knieën.” Na nog geen 10 minuten vleien we ons op het matras van een loungestrandtent. Uren later verlaten we onder protest de ingedeukte herinnering aan ons samenzijn.

Een paar weken geleden in Noordwijk. De zon schijnt maar het waait hard. Tikkeltje fris, maar niet achter het glas van het terras. We gaan zitten en raken in gesprek. Haar hond krijgt water en vleit zich aan onze voeten. We praten uren alsof we elkaar al jaren kennen. Als we het terras verlaten knuffel ik haar warm in de kille wind. Als vanzelf zoenen we onder de laatste zonnestralen van de dag.

Iets later. Kijkduin. Ik neem de verkeerde bushalte, loop kilometers door de duinen en SMS dat ik later ben. “Geen probleem, ik geniet volop.” Aangekomen begrijp ik waarom. Uit de wind, in de zon, terwijl tientallen bijzondere mensen in het beeld verschijnen. Ik neem plaats en bestel. Het gesprek stokt geen moment en we delen de ervaringen van het leven, het daten, de wereld en onszelf. Ik leer weer meer over mezelf. Dankbaar neem ik de bus naar huis.

November 1969. We zijn verhuisd. Naar een flat aan de duinen, het strand en de zee. Mijn moeder neemt me mee in de kinderwagen voor mijn eerste ontmoeting met het zand van IJmuiden. Ik geniet, zo zeggen de foto’s. En twintig jaar lang zijn de duinen, het strand en de zee mijn buren. Totdat ik op eigen benen sta en de kust verlaat.

Zomer 2009. “Ga je mee naar het strand?” Naar het strand. Ik? “Ja, maar wel het naaktstrand, daar is het een stuk rustiger.” Ik aarzel, twijfel over het bakken in de zon en zandkorrels die een speurtocht over mijn lijf maken. Maar de unieke uitnodiging vereist een positief antwoord, al was het maar voor de hernieuwde ervaring. “Oké”, zeg ik, aarzelend nog. ’s Avonds onder de douche kijk ik met een tevreden blik naar de wegdrijvende zandkorrels die getuigen van de intense ervaring.

December 2009. Het is koud als we het strand oplopen. Ik heb het gevoel er jaren niet geweest te zijn. Al woon ik alweer tien jaar aan de kust, ik laat het strand links liggen. Maar deze ochtend niet. Het licht en de lucht benemen me de adem. Een dag later ben ik er weer. Dit keer alleen met mijn camera. Ik vang het licht en weet, ik ben weer thuis…

Zomer 2010. Heb je een date en heb je de kans: spreek af op het strand. Plek voor ontspannen ontmoetingen, zonovergoten zinderingen en heerlijke herinneringen.