De liefde van de man…

Ik ben in mijn relaties erg verwend. Ik had partners die graag kookten, dat goed deden en ik liet het me graag welgevallen. Af en toe hielp ik mee, en soms, heel soms, kookte ik. En dan was het feest. Niet omdat het zo lekker was, integendeel, maar die zeldzame gebeurtenis deed vrouwenharten smelten…

Na mijn vorige scheiding was ik ruim twee jaar alleen. Weg was de verwennerij in de keuken. Ik ontkwam er niet aan, ik moest voor mezelf koken.  Om heel eerlijk te zijn: ik vond de sop de kool niet waard.

Je bent al gauw 20 tot 30 minuten bezig, je kookt veel te veel voor een persoon, je hebt een gigantische afwas en waar doe je het allemaal voor… 5 minuten je mond in een gestaag tempo voeden met het ondefinieerbare wat je hebt gebrouwen.

Het gevolg was dat ik in die tijd vaak kant-en-klaarmaaltijden kocht. Dat scheelde veel tijd en afwas, en qua smaak verschilde het niet echt veel van mijn eigen liflafjes. Alleen als ik een vriendin of date had die bij mij thuis kwam, sloofde ik me uit en maakte ik bijzondere gerechten die nog lekker waren ook. En vrouwenharten deden smelten…

Nu ik weer alleen ben, en een stukje wijzer, wil ik eigenlijk af van de pizza’s, magnetron- en diepvriesmaaltijden die ik vroeger tot me nam. Ik weet wel, tegenwoordig is er veel meer variatie, zijn die snelle maaltijden ‘gezonder’ en zitten er nog best wel vitamines in. Maar toch… mijn lichaam verdient het (zeg maar: heeft het meer nodig) om verzorgd te worden met aandacht, dus ook eigen gemaakt eten en gezonde(re) maaltijden.

Ik heb me daarom – en laat m’n ex het niet horen –  voor een kookcursus opgegeven. Niet om recepten na te maken, dat lukt me meestal wel. Maar wel om meer te leren over eten zelf, waarom je het ene ingrediënt lekkerder vindt dan het andere en wat ik kan doen om sneller gezond(er) eten klaar te maken.  En dat met plezier, want chagrijnig in de keuken staan heb ik lang genoeg gedaan.

En stiekem dacht ik ook, op een kookcursus zijn vast leuke vrouwen… Van de week was de eerste van vijf avonden. Tot mijn stomme verbazing waren alle cursisten mannen.  Maar gelukkig, de ‘juf’ niet… en wat is ze mooi. En wat kan ze goed vertellen over eten. En wat is het leuk om bij haar in de keuken te staan en te zien hoe makkelijk het is zonder zakje of potje een basissaus te maken die ook nog lekker is.

Je begrijpt, ik hing aan haar lippen en het water liep me door de mond. En niet alleen vanwege de lekkere geuren en hapjes. Na twee uur gaf ze ons huiswerk op en maakte ze een einde aan ons samenzijn.  Vandaag heb ik een uur fluitend staan koken, me gewaagd aan een heerlijke mosterdvariatie van de basissaus en verheugd op de volgende les.  Zou de liefde van de man dan toch door de maag gaan?