Informatiemoeheid

Na de, voor mijn gevoel, belachelijk lange en vruchtloze informatieronde tussen het CDA en de PvdA, volgt een nieuwe informatieronde. Dat CDA en de VVD het snel eens zouden worden over de basics verbaast niemand. Dat het verstandig is om een derde partij bij de gesprekken te betrekken en hierdoor meerdere combinaties mogelijk zijn weet iedereen. Dat er vervolgens gesproken wordt met deze partijen en onderhandeld is vanzelfsprekend.
Maar als ik dan de in de late interviews hoor dat er bij D’66 twijfels zijn over de herkenbaarheid van hun programma en ik hoor Zalm dat later weer tegenspreken, dan word ik zo moe, zooo moe. Ik ben informatiemoe, denk ik. Hoe lang duurt dit nog?

Let wel, ik hoop dat Dittrich ‘ja’ zegt tegen de klus, als zij tenminste de punten kunnen scoren die ze wensen (o.a. kiesstelsel, onderwijs). Ik vraag me alleen af of dit soort samenwerkingsverbanden niet dood-geïnformeerd worden. In het recente verleden gebeurde dat ook (Paars) en dat leverde een regeerakkoord op wat dikker was dan het Oude en Nieuwe Testament samen. Uit democratisch oogpunt volgden bijzonder saaie jaren. In mijn ogen is het regeerakkoord op één A-4 tje van Fortuyn niet zo’n slecht idee.
Mijn inziens moet een basis gecreëerd worden om de komende 4 jaar samen te kunnen werken. De laatste perioden lijkt het er meer op dat alle potentiële (knel)punten van de komende 4 jaar van te voren moeten worden besproken en overeengekomen, om het enkel nog uit te rollen. Alles staat in het teken van een stabiel kabinet en gaat ten koste van het parlementaire debat.

Ik begrijp het wel, maar ik word er zo moe van.