Beroemd worden

Goedemorgen Marcel,

Hoe staat het leven?

Wat mij betreft mag onze mailcorr. op je log hoor. Maar wel met een klein voorbehoud. Als ik een keer wil dat een mailtje tussen ons blijft, kan ik dat dan kenbaar maken? Ik kan me voorstellen dat dat een enkele keer het geval zou kunnen zijn…

Inderdaad, erg stoer, jouw (ik denk toch wel minstens) 50 minutes of fame. Ik zal je in die jaren ongetwijfeld wel eens ergens langs hebben zien komen. Grappig idee. Ik weet niet of ik het met je eens zou zijn geweest. Wat is er mis met het bijzonder onderwijs?

Om niet helemaal achter te blijven, hier een overzichtje van mijn pakweg ‘10 minutes…’

-1978: In de zesde klas van de lagere school komt Ria Bremer een reportage maken over de teloorgang van de zinsontleding. Bij ons op school doen ze daar nog wel aan. Ik ben ca. 5 seconden in beeld en benoem een ‘voltooid deelwoord’.

-1991: De studievereniging waarvan ik voorzitter ben, heeft een internationaal studentencongres georganiseerd. In een radio-interview met Frits Spits geef ik een toelichting. (Bandje nooit meer terug durven luisteren omdat ik weet dat hoorbaar is dat de zenuwen door mijn keel gierden.)

-1993: Mijn studie (Vertaalwetenschappen) wordt met opheffen bedreigd. Als ludieke protestactie zorg ik dat we met een delegatie studenten in VPRO’s In de Kast komen. (Dit kon niet verhinderen dat de studie later toch werd opgeheven.)

-1995: Ik werk voor het (’Ultralifestyle’winkblad Strictly. In een radioprogramma van Gijs Staverman moet ik uitleggen ‘waarom de generatie X geen generatie Nix is’. (Geen idee meer wat ik daarvan gemaakt heb.)

-1997: Het politiek correcte radioprogramma ‘Tulpen en Olijven’ vraagt of ik namens Strictly een column wil schrijven en voorlezen. (De hele uitzending doodsbang geweest dat ik zou vloeken. Het was bij de NCRV.)

Ik geef toe, erg indrukwekkend is het allemaal niet.

Toch was beroemd worden jarenlang een doel van mij. Dat zou namelijk alles oplossen, dacht ik. Inmiddels ben ik iets wijzer geworden. Ik geloof zelfs dat het helemaal niks is, beroemd zijn. Toen Martin Verkerk laatst zijn gloriemoment beleefde op Roland Garros, werden er die avond mensen op tv geïnterviewd die naar Parijs waren gereden om bij de finale te kunnen zijn. “U bent fan van Martin?”, vroeg een journalist. “Nee, ik kende gister die hele van de Kerk nog niet”, zei een man. “Maar nou dat-ie in de finale staat, dacht ik, kom, dan gaan we gezellig naar Parijs. Kom je anders ook nooit.” Hij had zelfs nog nooit een tenniswedstrijd gezien.

Het gaat niet over jou, als je ‘beroemd’ bent. Het gaat over de held waar mensen behoefte aan hebben. En over een aanleiding om naar Parijs te gaan.

Maar het is er natuurlijk allemaal mee begonnen dat het me niet lukte met mijn beroemd worden. En dat gold niet alleen voor de sport. Als er een Award bestaat voor degeen die het vaakst zijn schrijfselen afgekeurd retour heeft gekregen, dan maak ik een aardige kans. Soms terecht en soms omdat ik niet pas in plaatjes die men voor ogen heeft. Daar doe je niks aan, behalve doorgaan met waar je zelf achter staat en daar dan gewoon zelf plezier aan beleven. Dat is wat ik nu doe. En ik heb in elk geval 1 lezer, waar ik ook nog eens mee mail. Dat is misschien nog wel leuker dan 10.000 lezers hebben die je niet kent.

Nederige groetjes,

Janneke

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *