Due Date

In het restaurant is het nog rustig. Niet gek, het is nog vroeg. De meeste mensen komen pas vanaf zes uur. Ik zit in mijn eentje aan een tafel. De serveerster vraagt of ik iets wil eten.

“Nog even niet. Ik wacht op mijn afspraak. Ik wil wel graag een Leffe blond.”

De serveerster knikt en loopt weg. Ik pak mijn iPhone. Geen nieuwe berichten. Teletekst biedt ook weinig nieuws. Ik scan nog even de mail die Karin en ik de afgelopen week gewisseld hebben. Altijd handig om je tijdens het gesprek niet te verspreken. Naam van haar werk, hond en ex-man staan in mijn geheugen. En haar favoriete films en boeken ken ik ook. Niet zo gek, we blijken dezelfde literaire en cinematografische smaak te hebben. Tijdens onze chat gisteravond hebben we favorieten gedeeld. Beiden waren we het erover eens: A Single Man was de topper van 2010.

De serveerster brengt de Leffe.

“Zal ik vast de kaart achterlaten?”

“Graag,” zeg ik, terwijl ik de kaarten aanpak en opensla. Ik bekijk snel de aangeboden gerechten. Ik ken het restaurant, het eten is hier lekker eenvoudig. Maar belangrijker, de sfeer en muziek zijn prettig. Je kunt een goed gesprek voeren, ook als het druk is. Er is voldoende ruimte tussen de tafels waardoor je het gevoel houdt privé te kunnen praten zonder dat de buren geïnteresseerd meeluisteren hoe jij deze eerste ontmoeting doorstaat.

Kwart over zes. Het restaurant loopt vol, geen Karin te zien. Oké, ik ben een zeikerd, maar ik houd van op tijd zijn. Een paar minuten te laat is niet erg, een kwartier vind ik irritant. Kan gebeuren natuurlijk, maar stuur dan even een sms’je. Kleine moeite, groot plezier. Ze heeft mijn nummer.

Half zeven. Ik heb mijn tweede Leffe op. Mijn iPhone geeft geen kick. Stommeling, denk ik, had haar nummer dan gevraagd.

Een haf uur later stap ik op. Ik reken af en loop naar buiten. Om de hoek stap ik Pathé binnen. Net op tijd voor Due Date.