Een statement maken

Met een enigszins bedroefd gevoel keek ik vanavond naar Andere Tijden. Natuurlijk vanwege Joop den Uyl, toch de man die mijn politieke aspiraties ontkiemde, degene door wie ik Economie ben gaan studeren. Ook de man die ik nooit leerde kennen omdat hij al was overleden toen ik op landelijke niveau actief werd. Maar vanavond werd hij weer even levend. Anet Bleich heeft mooi werk verricht met haar biografie, al zou je willen dat je bepaalde hoofdstukken niet wist. En ik begrijp goed het gevoel van de kinderen die datzelfde over meer onderwerpen in het boek hebben.

Was het een jeugdzonde, zoals Ed van Thijn zei? Ik geloof niet dat het een zonde was. Met de kennis van nu is het makkelijk af te geven op foute sympathieën voor het Duitsland van voor de oorlog. En later heeft Den Uyl zich duidelijk gerevancheerd voor die jeugdzonde waar weinigen van wisten. Bijvoorbeeld door het Koningshuis van een zekere ondergang te redden….

De droefenis zat hem niet alleen in het sentiment voor Den Uyl. Vandaag was ook het afscheid van Alphen. Een afscheid dat spectaculair begon, vanmorgen in de badkamer. L. zou mijn haar doen. Omdat het pas de tweede keer was dat zij de tondeuse hanteerde, en de vorige keer was al weer lang geleden, kostte het enige moeite de juiste beweging te maken. Dus toen het niet helemaal egaal ging, moest ik toch nog even zitten voor de finale touch. En dat was een scherpe beweging, want zonder dat ze het doorhad was de kam van de tondeuse gegleden en scheerde ze in een klap een mooie landingsbaan van 3 cm breed en 7 cm lang. Maar ook 0,05 cm hoog, waar de rest van mijn haar toch minstens drie mm omhoog stond. De paniek en schrik die toen door de badkamer klonk, is niet te herhalen, laat staan te beschrijven.

Wat te doen? Kwaad worden op je afscheidsdag? Het zat er even niet in. Ik heb al diverse malen kapsters gevraagd mij kaal te knippen/scheren, maar steeds werd het afgeraden, sommigen weigerden het zelfs. Dus altijd hield ik de vraag hoe het me zou staan. Nu weet ik het. En vele mensen vanmiddag ook. Wat ik ermee wilde zeggen? Een nieuwe leven beginnen? Veren afwerpen? Een nieuw begin, een nieuwe look?

In mijn speech kwam de verklaring. Ik wilde geen speech houden, maar wel een statement maken. En dat was het… Gelukkig reageerde het gros van de mensen positief. Zelf moet ik er nog steeds aan wennen als ik in de spiegel kijk. Maar het heeft wel iets aparts. Misschien moet ik Gouda bellen om ze te waarschuwen…

Het afscheid zelf was hartverwarmend. Toen ik gisteravond de laatste papieren door de shredder haalde kon ik niet vermoeden dat er zoveel lieve woorden zouden worden uitgesproken. (Die twee dingen hebben dan ook niets met elkaar te maken, anders dan dat ik blij ben alles netjes opgeruimd te hebben.) Van de speech van S. en J. tot de mailtjes die nog steeds binnenkomen. Lekkere flessen wijn, mooie boeken, cheques en chocola. Een mooi hotelweekend voor z’n tweeën ligt ook in het verschiet.

Morgen start een nieuw kaal leven.