Gedichtendag

Omdat het vandaag gedichtendag is:

Houtje

Het houtje drijft op de zee
het kleine houtje op de grote zee
het voelt zich erg eenzaam
Eerst leek dat drijven wel wat
zo afwisselend
en tegelijk zo wijd
maar op den duur wil je toch meer vastigheid
en er is ook helemaal geen conversatie
Je komt bijna nooit een ander houtje tegen
en de zee geeft helemaal niets om je
De zee geeft helemaal nergens om
Het houtje droomt nu maar van een strand
Nee – niet van vroeger
toen ze boom was
Dat is verloren

Een strand is er niet

Dit gedicht is van J.C. van Schagen (1891-1985) en komt uit Zes nietsjes (1981). Van Schagen schreef ook de mooie regels:

Als ik dood ben, niemand zal me missen.
Maar ik zal mezelf zo missen.

Ik zou willen dat ik zo kon dichten.

Mijn laatste gedichten zijn van lang geleden. En niet bewaard.
Twee jaar terug begon ik met haiku’s. Of #twaiku’s. Versjes met 5 / 7 / 5 lettergrepen. Zonder rijm:

Bijna

Ze lacht in mijn raam /
Haar warmte betast mijn huid /
Lente zo dichtbij

Maar vandaag wil ik meer. Een betere gevoelstoestand voor gedichten dan ik nu heb, is bijna niet voor te stellen. Dus laat ik het eens doen. Gedichten schrijven…

1:

Slaapklanken

Mijn nachtkastje staat leeg
Het bed ernaast kan zonder
Ik voel de plek waar jij ooit lag
De spiegel beeldt wat ik bewonder

Zwoele slaapklanken zijn nu overbodig
Nam afscheid van de mp3-emotiedoos
In mijn dromen kirrende kreten
Verdrijven de stilte woordeloos

Ik word wakker in een koele kamer
Ogen wennend aan het ochtendlicht
Nieuwe energie doet daden komen
En afscheid nemen van jouw gezicht

2:

Dwaasspraak

Als ik met haar alles opnieuw zou beleven
Nachtenlang samen door de dagen mag zweven
Nog immer zou ik dwaze domheden zeggen
Amechtig verweren mezelf recht te leggen

Dit is best eng. Gedichten raken immers zoveel andere gevoelens en lagen dan woorden in een verhaal. Is het rijmelarij, een gezochte woordenbrij of een beeldende beschrijving van mijn gevoel? Reacties zijn welkom.