Scheiden met plezier

“Ik durf het bijna niet te vragen, maar vergeet je je paspoort niet?”

Een week eerder stonden we voor noppes op punt van vertrekken. Maar zonder paspoort of rijbewijs heeft dat weinig zin. Vandaag hebben we alle papieren en documenten bij ons. Het is een stralend mooie dag, echt zo’n dag die ons lang bij zal blijven. Minstens zo gedenkwaardig als die omgekeerde dag, bijna acht jaar geleden. Vandaag zijn er echter minder mensen, geen getuigen en geen hoed. Vandaag gaan we scheiden.

Om tien voor tien staan we voor het statige advocatenkantoor in Amsterdam-Zuid. Tien over tien staan we weer buiten. De ondertrouw ging sneller, dat dan weer wel. Om de hoek is een taartjes- annex koffietent. Ze trakteert op een taartjesparade. We genieten van het zoets, gedenken de mooie jaren en praten over nieuwe liefdes, religie, cultuurverschillen en de spanning van een zwaard.

Als elke scheiding zo prettig zou verlopen als de onze, zou er meer met plezier gescheiden worden.

Natuurlijk, er is minder reden tot feest. Maar is er reden voor ruzie? Je hebt samen iets moois gedeeld. Om wat voor reden ook is het voorbij. Misschien heb je nog geprobeerd de relatie te redden. Een deskundige erbij gehaald. Heel verstandig, dat is een huwelijk waard. Maar op een gegeven moment is het op. Hoe jammer en pijnlijk ook. Voor een goede start van de rest van je leven is een harmonieuze afronding te verkiezen boven wrok en wraak. Het zal je nieuwe liefde(s) goeddoen, zelfs als je daar voorlopig nog even niet aan moet denken.

Ik denk nog vaak aan het begin. Twintig jaar geleden, toen ik L. leerde kennen op het huwelijksfeest van een gemeenschappelijke vriend. We waren allebei in een relatie, en werden gevieren vrienden. De afstand was groot, maar de ontmoetingen talrijk en bijzonder. We deelden carrièreverhalen, babyperikelen en cultuurfascinaties. Kortom, we werden vrienden.

Zeven jaar later veranderde de situatie. Ik was single, zij werd single. Onverwacht stond ze alleen en charterde haar vriendenschaar om een nieuw huis thuis te maken. Ik die klussen haat, witte haar wc en douche. Een paar maanden later werd ik uitgenodigd voor een weekendje film, museum, theater en lekker eten. Net als vroeger.

Dat weekend in 1998 werd de start van een zeer intense relatie. Waarin ik buitengewoon gelukkig was en eerlijk gezegd deels nog ben. Een relatie waarin groei vanzelfsprekend was, het woord centraal stond en de liefde hoogtij vierde. En vanuit die liefde ook een nieuwe relatievorm werd gekozen. In 2009 gingen we ieder voortaan ons eigen weg. Omdat we elkaar samen niet meer konden geven wat we ieder voor zich in deze fase van ons leven nodig hebben.

De afgelopen twintig maanden reisden we alleen. Met en zonder paspoort. En vanaf nu ook zonder boterbriefje. Onze singlestatus is formeel bekrachtigd, met paspoort en taart. Om nooit te vergeten.