‘Volg je hart…’

Op weg naar het stemlokaal voelde je de sfeer op straat. Het was droog geworden. Mensen liepen in groepjes te praten, je hoorde flarden van gesprekken. ‘.. niet, CDA of PvdA…’, ‘…ik vond dat Bos…’, ‘vroeger kleurde ik alle vakjes rood…’.

In het stemlokaal, verzorgingstehuis Rivierenbuurt, was het druk. Twee stemmachines, twee tafels. Achter elke tafel twee mensen met serieuze gezichten. Een derde persoon stond naast de stemmachine uitleg te geven aan mensen die hulp nodig hadden. Hulp bij het apparaat, niet bij hun keuze. Jammer.

De gesprekken waren opgewekt. Je hoorde enthousiasme in de stemmen. Het ging ergens om.

Op dat moment trilde mijn mobiele telefoon in mijn broekzak. Op het scherm stond ‘Marcel’.
Ik drukte de knop beantwoorden in en zei: ‘Ik sta nu in het stemhok’.
‘Heb je de reacties op de kaasstolp nog kunnen lezen?’
Helaas, dat was niet gelukt.
‘Wat staat er?’
Stem met je hart.’

Mijn hart. Wat zegt mijn hart?
Blijf ik trouw aan de partij waarvan ik al sinds mijn 16e lid ben? De partij waar ik het zovaak mee oneens ben, maar waarvan ik (uit setimentele overwegingen) het lidmaatschap ook niet op wil zeggen. De partij die paars bracht, en dat goed deed. De partij die slecht omging met de verkiezingsuitslag 2002, maar nu duidelijk (?) een andere koers heeft ingeslagen.

Of kies ik voor verandering? Voor GroenLinks, waar Paul Rosenmöller (in 1992 nog debattegenstander) is opgevolgd door Femke Halsema, waar ik veel minder mee heb. Waarvan ik zeker weet dat ze op dit moment niet in de regering zullen deelnemen? Waarvan het programma me aanspreekt, maar is dat van een oppositiepartij niet altijd veel aantrekkelijker?

Ik beëindig het gesprek en loop naar de meneer achter de tafel. Hij neemt mijn oproepkaart in ontvangst en leest hardop mijn nummer. De mevrouw naast hem zoekt in een dik pak papier naar mijn naam. Ze zet een streepje. Ik krijg een briefje met een nummer. Zo’n nummertje als bij de slager. Ik ben echter meteen aan de beurt. De mevrouw naast de stemmachine trekt enthousiast het nummertje uit mijn hand. ‘Ga uw gang’.

Ik zoek de lijsten af. Linksboven. Geen PvdA. Oh nee, ze zijn lijst vier. Waar is GroenLinks? Ik laat mijn vinger boven de namen zweven. Het wordt een vrouw, dat is zeker.

Mijn vinger houdt stil en toetst een naam. Ik kijk op het display. Het knippert. Van Nieuwenhoven, Partij van de Arbeid. Ik druk op de rode stemknop.

Rood, ik volg mijn hart.